εφικτός

-ή, -ό (ΑΜ ἐφικτός, -ή, -όν)

αυτός τον οποίο μπορεί κάποιος να φθάσει, προσιτός, κατορθωτός, δυνατός, πραγματοποιήσιμος

μσν.

1. (για το θείο) κατανοητός

2. αυτός που προσβάλλει, που πλήττει

αρχ.

1. φρ. α) «ἐφικτόν ἐστι» — είναι δυνατό να...

β) «καθ' ὅσον ἐφικτόν» — όσο το δυνατό

γ) «οἱ ἐν ἐφικτῷ τόποι» — οι τόποι που μπορεί να φθάσει, να προσεγγίσει κανείς, οι προσιτοί τόποι

δ) «εἰς ἐφικτόν» — μέσα στο όριο

ε) «εἰς ἐφικτὸν προελθοῡσα» — αφού έφθασε στα όρια τού δυνατού.

[ΕΤΥΜΟΛ. < εφ-ικ-τος

ρηματ. επίθ. σε -τος, τού αρχ. ρ. εφι-κνούμαι «φθάνω, πετυχαίνω»].